Bazı şehirler gökyüzü sakinlerinin bakışlarını cezbedemezler, bu ise o şehirleri hissizleştirir, soğutur ve de loşlaştırır. O yerlerde duygular rengini yitirir. Acılara alışılır. Yeşile bakınca içi gitmez insanın. Bir tezgâhtar aşağılandığında umursanmaz; birileri dövüldüğünde perdeler çekilir; bu kavgayı izleme cesaretini kendinde bulanlar ise zevkle yerlerine kurulurlar. Selamlaşmalar da azalır. Yere düşen birisine el verenler yok olmaya yüz tutarlar. Okumaya devam et “Tarihi hissettmek*”